ΠΑΝΤΑ ΓΙ' ΑΛΛΟΥΣ ΜΙΛΑΜΕ

Όλοι μας έχουμε διάφορα προβλήματα και κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μη τα σκεφτόμαστε, να μη μπούμε στο κόπο να τα λύσουμε. Φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Η λύση; Σχολιάζουμε τα προβλήματα των άλλων, συζητάμε ώρες ατελείωτες με κάποιον φίλο για το τι έκανε ο γείτονας μας, για το τι ρούχα φοράει αυτή η κοπέλα που περνάει έξω απ' τη καφετέρια, για τον πρόσφατο χωρισμό ενός κοινού γνωστού μας. Και ποτέ δε μιλάμε για τα δικά μας θέματα, αυτά που συμβαίνουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, για θέματα που αφορούν τη δική μας ζωή, για ερωτηματικά που έχουμε καταγεγραμμένα στο πολυσέλιδο του μυαλού μας.

Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δε λύνονται ποτέ τα προβλήματά μας, γιατί συνέχεια νοιώθουμε στη ψυχή μας μια φωτιά που κάποιος της ρίχνει συνεχώς λάδι;! Και εκεί, βέβαια, έχουμε έτοιμη την απάντηση, "δε φταίω εγώ, κάποιος με έχει καταραστεί και τα τραβάω όλα αυτά".

Τίποτα από όλα αυτά δε θα συνέβαινε, αν καθόμασταν και συζητούσαμε, για τα θέματα που έχουμε, με κάποιον κοντινό μας άνθρωπο και να μην υπεκφεύγουμε με τις γνωστές αηδίες και ηλιθιότητες του τύπου, "δε μπορώ τώρα να πέσω σε κατάθλιψη, έλα να πούμε καμιά μαλ..ία να περάσει η ώρα". Έτσι είναι που δε φεύγουμε ποτέ απ' την κατάθλιψη και τι είδους επαφή επικοινωνίας είναι αυτή, αν δε μιλάς για πράγματα που αφορούν άμεσα εσένα, όπως έχω αναφέρει και στο προηγούμενο άρθρο, αυτό δεν είναι επικοινωνία, γι' αυτό όλοι καταλήγουμε εγκλωβισμένοι μέσα στους άτρωτους τοίχους που έχουμε κατασκευάσει. (βλ. Το χαμόγελο της μοναξιάς)

Δε πρέπει να φοβόμαστε τον πόνο της εξομολόγησης, όταν μοιράζεσαι το πρόβλημά σου με κάποιον, νιώθεις σα να ξαναγεννιέσαι. Αλλά να πεις κάτι ουσιαστικό, ένα σημαντικό πρόβλημα που σε απασχολεί, να μοιραστείς τις ανησυχίες σου και όχι να σπαταλάς το χρόνο σου με επιφανειακές κουβέντες, θα γίνουν κι αυτές και καλύτερα δε θα 'ναι να γίνουν όταν θα έχεις απαλλαχτεί απ' το ασήκωτο βάρος των προβλημάτων σου και των ανησυχιών σου; Κανένα πρόβλημα δε λύνεται δια μαγείας, η συζήτηση είναι ο καλύτερος και ο πιο ανώδυνος δρόμος, αρκεί ο ακροατής σου να είναι ένας άνθρωπος που εκτιμάς κι εμπιστεύεσαι. 

Πάντα γι' άλλα μιλάμε, πάντα γι' άλλους μιλάμε, έτσι δε πονάμε, έτσι ξεχνάμε, όπως πολύ σωστά έγραψε κι ερμήνευσε η καταξιωμένη καλλιτέχνις Χάρις Αλεξίου. Νομίζουμε ότι έτσι ξεχνάμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να επιβαρύνουμε κι άλλο τη κατάσταση χωρίς λόγο, πρέπει να εξαλείψουμε κάθε είδους complex. Δεν είναι κακό να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα προβλήματά μας με άτομα που αγαπάμε κι εκτιμούμε.

Ό,τι καλύτερο, στον κάθε ένα από εσάς, για να νιώσει την ευτυχία της επικοινωνίας και της εμβάθυνσης της σκέψης σε ουσιαστικά θέματα.

jorgyp_

Share