ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Κάθε μέρα τρακάρω πολλούς ανθρώπους στη καθημερινή μου διαδρομή Καλλιθέα-Αμπελόκηπους. Βλέπω εκατοντάδες ανθρώπους στο λεωφορείο, στο μετρό, στη πλατεία Συντάγματος, εδώ και τρία χρόνια. Και η απορία συνεχίζει να υπάρχει, βρίσκω κάθε μέρα και μια διαφορετική δικαιολογία κι ύστερα, την άλλη μέρα πάλι η ίδια απορία βρίσκεται μπροστά μου και με γεμίζει ερωτηματικά.

Βλέπω μια κυρία να περπατά με νευρικότητα να προλάβει το λεωφορείο, βλέπω έναν φοιτητή να τρέχει με την τσάντα του, σφιχτά στα χέρια του, να προλάβει το μετρό, βλέπω τόσους άλλους να περπατούν με ένα ρυθμό φρενήρη. Αυτό το κοφτό χαμόγελο, το ειρωνικό, το "πλαστικό" το παρατηρώ σε όλους. Το χαμόγελο της μοναξιάς το ονομάζω εγώ, το χαμόγελο του πόνου και του φόβου.

Γιατί κανείς δε μιλάει; Να πιάσει τον άλλον στον δρόμο και να του πει:"Είμαι μόνος μου, ξέρω ότι κι εσύ είσαι". Γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε; Δηλαδή, επειδή τον άλλον δε τον ξέρουμε από κάπου συγκεκριμένα, απαγορεύεται να του μιλήσουμε. Ας τον γνωρίσουμε στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο. Είμαστε στον ίδιο τόπο, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, περνάμε πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα, γιατί να μη μιλήσουμε;

Ένα παιχνίδι κρυφτού όλοι παίζουμε και το πιο αστείο είναι ότι όλοι καταλαβαινόμαστε και λέμε άλλα απ' αυτά που θέλουμε να πούμε ή δε λέμε τίποτα. Ξυπνάμε, κάνουμε τις δουλειές μας, γυρνάμε σπίτι, συντονιζόμαστε σε κάποιο κανάλι και κοιμόμαστε. Περιμένουμε ένα Σάββατο για να επικοινωνήσουμε και πάλι νιώθουμε κενοί. Μα πως να επικοινωνήσεις με κάποιον που δε γνωρίζεις, που να επικοινωνήσεις; Ποιος ξέρει ποιον; Νομίζεις ότι γνωρίζεις τόσο καλά τον καλύτερό σου φίλο; Ζεις με την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζεις καλά τον άνθρωπο της ζωής σου, το παιδί σου, τον γονιό σου; Είσαι γελασμένος, κανέναν δε ξέρεις και κανείς δε σε ξέρει.

Η ζωή μας είναι υπερφορτισμένη από δουλειές, δήθεν υποχρεώσεις. Και το Σαββατοκύριακο, το μόνο που θες να κάνεις είναι να ξεκουραστείς και να ησυχάσεις, μα όχι απ' την κούραση της εργασίας σου, μα απ' τη ανυπέρβλητη κούραση που σου δημιουργεί η πλήξη σου. Θες να ξεγελαστείς με κάποια άτομα εφήμερα που επιλέγεις και να κάνεις χαζά αστεία, που το μόνο που σου προσφέρουν είναι να ξεγελάσεις τη μοναξιά σου. Αυτό ζητάς; Αυτό είναι που περιμένεις από μια "επικοινωνία" με κάποιον άνθρωπο;

Γι' αυτό βλέπεις τους μεγάλους ανθρώπους να είναι μόνοι τους, μίζεροι, με μία μικρή δόση κακίας κλεισμένοι στο καβούκι τους. Η έλλειψη επικοινωνίας ευθύνεται, δεν είναι αργά για κανέναν μας, αρκεί να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για βαθύτερα πράγματα, να προβληματιζόμαστε, να σκεφτόμαστε κι ας ξεκινήσουμε απ' τα πιο απλά πράγματα. Τι θέλω να κάνω στη ζωή; Γιατί; Τι ζητάω και τι περιμένω;

Πρέπει να δινόμαστε ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που θέλουμε εμείς, να δίνουμε το εκατό τοις εκατό μας. Και κάτι μοναδικό που είχε πει η ανεπανάληπτη Μαλβίνα Κάραλη, Δώσ' τα όλα, στο τέλος κάτι γίνεται και παίρνεις τα διπλάσια.

Όλα πρέπει να υπάρχουν με ένα μέτρο, μόνο στον έρωτα δε χωράει το μέτρο. (Για τον έρωτα θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή) Στη καθημερινότητά μας, πέρα απ' τη δουλειά πρέπει να εισχωρήσουμε κι άλλα πράγματα, το διάβασμα κάποιου βιβλίου, το καφέ με έναν φίλο, τον περίπατο με τον/την σύντροφό μας. Έτσι θα επικοινωνήσουμε, έτσι θα υποβάλλουμε τη μοναξιά μας σε λήθαργο. Και το κυριότερο, να αρχίσουμε να μιλάμε, να μη φοβόμαστε, να μη ντρεπόμαστε δεν είμαστε μόνο εμείς που νιώθουμε μόνοι, όλοι είναι, ας τους κάνουμε κι αυτούς να συνέλθουν.

jorgyp_

Share