ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ

Υπάρχουν πολλά πράγματα που νοιώθουμε, αισθανόμαστε και ποτέ δε τα εκφράζουμε με τα λόγια. Η σιωπή μας, όχι μόνο τα λέει, ουρλιάζει, καταπίνοντας όλες αυτές τι λέξεις, τις ρουφάει όπως το ξερό χώμα το νερό. Φοβόμαστε; Ναι, ίσως. Δε θέλουμε; Ναι, ίσως.

Δυστυχώς, μερικά πράγματα, μας κάνουν οι άλλοι να μη μπορούμε να τα πούμε, με τον τρόπο του ο καθείς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολύ απλή και ξεκάθαρη είναι η απάντηση, που έχει δοθεί από πολλούς φιλοσόφους και ψυχολόγους. Δε φοβόμαστε εμείς, οι άλλοι φοβούνται. Ο κόσμος ανέκαθεν φοβόταν αυτό που δε καταλάβαινε, αυτό που δε μπορούσε να χωρέσει ο νους του. Εδώ, ο ίδιος ο Χριστός πήγε, ο καημένος, να κηρύξει τον "λόγο του κυρίου" και κανείς δε τον πίστεψε, με τα κουρέλια που είχε για ρούχα. Λέγανε, "πώς είναι δυνατός ο υιός του Θεού να 'ναι μέσα σ' αυτή την αθλιότητα;". Δε μπορώ να κρίνω αν ήταν σωστή ή λάθος η αντίδρασή τους, γιατί κι εγώ κι εσύ και όλοι μας το παθαίνουμε αυτό το πράγμα. Το θέμα είναι όμως να προσπαθούμε αποτελεσματικά, έτσι ώστε να αποβάλλουμε ολοκληρωτικά όλες αυτές τις μίζερες και υποτιμητικές, για τον άνθρωπο, συμπεριφορές.

Δες τους Αρχαίους Έλληνες, ό,τι δε καταλάβαιναν απλά προσπαθούσαν να το εξηγήσουν κι έπειτα έβγαζαν συμπέρασμα. Ενώ, εμείς το διώχνουμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν δε κάνουμε αυτή τη διεργασία κατ' αρχήν με το ίδιο μας το "ΕΓΩ", μη περιμένουμε ν' αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος. Πώς θα γίνει αυτό; Με παιδεία και με θέληση και η παιδεία δε δίνεται από κανένα κράτος, είναι στο χέρι του καθενός μας, πρέπει να έχουμε υπομονή και πειθαρχία. Και ότι άσχημο εισπράττουμε απ' τον περίγυρό μας, τους καημένους κι αυτούς "αγροίκους", να το επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκομίσουμε κάτι το ουσιώδες και όχι να συνεχίσουμε τη βιαιότητα και την αθλιότητα.

Δε νομίζω πως όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο θα καταλήξουν σα τον άμοιρο Κεμάλ, που του ορμούν με ξίφη και τον τεμαχίζουν, ο αείμνηστος Νίκος Γκάτσος, ξέχασε (επιτηδευμένα σίγουρα), να αναφέρει, με κυριολεκτικό τρόπο, ότι αυτοί που σκότωσαν τον Κεμάλ ήταν χωρίς παιδεία, παρά μόνο αρκέστηκε στο να τους κατά ονομάσει βεδουίνους, που σίγουρα τα ζώα απ' τη φύση τους έχουν μεγαλύτερη κατανόηση από 'μας, κι αυτό δεν είναι θέμα μυαλού είναι θέμα συναισθήματος. Εμείς, δυστυχώς, έχουμε ξεφύγει τελείως απ' τα ζωώδη στοιχεία μας και μερικά απ' αυτά είναι τα ιδανικότερα στη "φύση" μας, όπως ο αυθορμητισμός, που δε δέχεται κριτική του τύπου "τι θα πει ο κόσμος;", απλά νιώθουμε. Στα συναισθήματα δε χωράει το παραμικρό ίχνος σκέψης, γιατί μετά αρχίζουν οι ουτοπικές αμφιβολίες.

Ότι καλύτερο, λοιπόν, για την καλυτέρευσή μας και κατά συνέπεια της πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Αν δε δεχτείς πρώτα απ' όλα εσύ τον αληθινό σου εαυτό μη περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι...
jorgyp_

Share