ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η ολότητα του "είναι" μας χωρίζεται σε δύο μέρη: σ'αυτό που δείχνουμε και σ' αυτό που είμαστε. Το ερώτημα είναι το εξής όμως, πράττουμε σωστά ή όχι; Εξαρτάται, είναι μια πολύ καλή και διπλωματική απάντηση. Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος, γιατί όχι μόνο κρύβουμε το υπαρκτό "είναι" μας από τους άλλους, αλλά, όσο περνάει ο καιρός πνιγόμαστε σε ένα κύμα αβεβαιότητας κι εμείς οι ίδιοι, για το ποιοι αληθινά είμαστε. Ξεκινάμε τη διαδρομή την οποία αρχικά επιλέξαμε και στη πορεία, στο πρώτο σταυροδρόμι που συναντάμε, την έχουμε ήδη ξεχάσει, δε ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε. Και για τον τελικό προορισμό μας έχουμε πολλά σταυροδρόμια, γιατί αν δεν υπήρχαν θα ήταν τόσο βαρετή αυτή η διαδρομή, όσο και να οδηγείς στον δρόμο Αθηνών-Λαμίας, που είναι απλά μια ευθεία με σταθερή πορεία.

Αυτό που πρέπει, πριν αρχίσουμε την επιλογή της διαδρομής μας, να κάνουμε είναι να δούμε και ν' αποδεχτούμε τον αληθινό εαυτό μας. Να δούμε ποιες είναι οι φιλοδοξίες του, οι ματαιοδοξίες του, τα δυνατά "χαρτιά" του, τα ελαττώματά του, τα όνειρα του, τους φόβους του και όλα τα συναφή. Έπειτα, να μπούμε σε μία διεργασία του τι μπορεί να καλυτερεύσει. Τις επιλογές μας δε μπορεί κανείς να τις κρίνει, απ' τη στιγμή που ξέρουμε τι επιλέγουμε, γιατί το επιλέγουμε και είμαστε ευτυχισμένοι μ' αυτό. Ο μόνος παράγοντας, που μπορεί να συμπεριληφθεί στο κριτήριο του σωστού-λάθους, είναι μια πρόταση μόνο και μόνο αυτή, "Να μην ενοχλείς τον διπλανό σου.", από 'κει και πέρα είναι πρόβλημα του καθενός.

Η αποδοχή του εαυτού μας και των δυνατοτήτων του, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, χωρίς αυτήν ότι κι αν κάνεις, απλά θα βουλιάζει στο κενό. Το πρώτο μέλημά μας δε πρέπει να 'ναι ούτε το σχολείο, ούτε η σχολή, ούτε η επιλογή μιας δουλειάς, γιατί αυτά εξαρτώνται απ' τα παραπάνω. Πρώτος στόχος σου πρέπει να 'ναι να δεις ποιος είσαι, τι ζητάς και που θέλεις να φτάσεις, να αποβάλλεις από πάνω σου κάθε ίχνος κοινωνικής υποκουλτούρας και μαζικής ηθικής.(Για την υποκουλτούρα και την ηθική θ' αναφερθώ σε κάποιο άλλο κείμενο, γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα κι αυτό.)

Ζήσε αυτό που θες, με όποιον τρόπο θες, αρκεί να το έχεις επιλέξει εσύ και αυτό που κάνεις να αντιπροσωπεύει εσένα και κανένα αποθημένο ή κακώς αυτονόητο κάποιου άλλου. Η ζωή είναι μια ευκαιρία ύπαρξης για την κάθαρση της ψυχής και αυτή η κάθαρση έρχεται μέσω της εκπλήρωσης των επιθυμιών, των πόθων και του έρωτα. Σε τίποτα από όλα αυτά δεν εμπεριέχεται το αυτονόητο, ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τον δικό του τρόπο για να "χορτάσει κάθε όρεξή του" και πρέπει από το κάθε τι να νιώθει μια ολοκλήρωση και σε κάθε στάδιο μια ωρίμανση.

Για όσους λοιπόν έχουν βρεθεί στο σταυροδρόμι κι έχουν ξεχάσει πια τη διαδρομή τους, πρέπει ν' αρχίσουν απ' την αρχή και να μη νοιάζονται για τα εκάστοτε πρότυπα που μας επιβάλλουν απ' όταν γεννιόμαστε και να τους θυμίσω ένα υπέροχο στίχο του Νίκου Γκάτσου, Μέσα στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής.

jorgyp_

Share