ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ

Το αιώνιο παιχνίδι δυο ανθρώπων, δυο ψυχών, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο και σκοπό. Η πίστη σ' αυτό το παιχνίδι είναι αδιανόητη, απροσπέλαστο παιχνίδι, κανείς δε ξεφεύγει απ' τα βελάκια του μικρού ξανθού άγγελου, έτσι και σε σημαδέψει, τελείωσες. Σε κατασκοπεύει σε μια γωνία επίμονα, δε σ' αφήνει λεπτό απ' τα μάτια του κι όταν θεωρήσει αυτός τη κατάλληλη στιγμή, σου ρίχνει τη χαριστική του βολή. Αυτός και μόνο αυτός αποφασίζει, το τι θες εσύ δεν έχει καμιά σημασία. Κι αυτό το μαγικό φίλτρο, στο οποίο βουτά τα βέλη του, έχει διαφορετικές επιπτώσεις στον καθένα, όπως και τα φάρμακα. Σε κάποιον δρα αμέσως, σε κάποιον άλλον μετά από κάποιες ώρες και άλλον δε τον πιάνει ποτέ, αλλά του την έχει φυλαγμένη ο μικρός παιχνιδιάρης μας και του ετοιμάζει για την επόμενη φορά ένα πιο δυνατό φίλτρο.

Κάτι ξέχασε ο μικρός θεός μας, να βάζει το ίδιο μαγικό φίλτρο και στους δύο ανθρώπους που κατασκοπεύει κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, γιατί αν χρησιμοποιήσει λίγο παλιότερο φίλτρο στον έναν, θα σταματήσει η δράση του πιο γρήγορα και στον άλλον θα συνεχίσει να δρα ανελέητα και σαδιστικά. Ίσως αυτό να θέλει. Ίσως αυτό να περιμένει. Θέλει να σπάσει τη μονοτονία της αιωνιότητάς του και γελάει σατανικά με τις πράξεις του, όπως ένα μωρό που κάνει ζημιές και σε κοιτάει μ' ένα στραβό χαμόγελο.

Παρ' όλα αυτά όλοι συνωμοτούμε μαζί του. Κανείς απ' όλους αυτούς τους σπουδαίους φιλοσόφους, επιστήμονες, αλχημιστές, δε σκέφτηκε να βρει κάποια φόρμουλα ως αντίδοτο; Ίσως να μην υπάρχει. Ίσως η φύση μας να 'ναι μαζοχιστική. Ίσως ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ επιβεβαιώνεται καθημερινά. Κλαίμε. Πονάμε. Μαζί ή χωριστά. Δεν έχει σημασία. Αφηνόμαστε στα χέρια του θανάτου τόσο αβίαστα. Τρελαινόμαστε. Χανόμαστε. Κι όμως εκεί. Η τρέλα δεν έχει όρια, το ίδιο κι ο έρωτας. Δε παραδέχεσαι πως είσαι τρελός κι όμως, κατά τα "λογικά" κριτήρια, είσαι.

Αυτές οι καθημερινές φράσεις φαίνονται τόσο γελοίες κι ασήμαντες, τελείως ψεύτικες. "Δε με νοιάζει. Εγώ θα περνάω καλά. Θα βγω έξω και θα τα "σπάσω"." Πίνεις, μεθάς, χορεύεις και η σκέψη κολλημένη εκεί. Λες και ζεις σε διάφορα παράλληλα σύμπαντα το ίδιο και το ίδιο. Λες και μια ανώτερη δύναμη σε μεταφέρει απ' το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο, έτσι. Άσκοπα. Απλά για να εξαλείψει τη πλήξη του. Κι εσύ πονάς, κλαις; Τι σημασία έχει; Όταν οι ανώτερες δυνάμεις συνωμοτούν με το παιδί τους, τον ξανθό αυτόν άγγελο, τίποτα δεν έχει σημασία. Αρκεί να ικανοποιήσουν όλα τα χατίρια του. Ας κατασπαράξουν ένα απ' τα πιο πολύτιμα δημιουργήματά τους, Εσένα.

jorgyp_

read more "ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ"

ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

read more "ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ"

ΠΑΝΤΑ ΓΙ' ΑΛΛΟΥΣ ΜΙΛΑΜΕ

Όλοι μας έχουμε διάφορα προβλήματα και κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μη τα σκεφτόμαστε, να μη μπούμε στο κόπο να τα λύσουμε. Φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Η λύση; Σχολιάζουμε τα προβλήματα των άλλων, συζητάμε ώρες ατελείωτες με κάποιον φίλο για το τι έκανε ο γείτονας μας, για το τι ρούχα φοράει αυτή η κοπέλα που περνάει έξω απ' τη καφετέρια, για τον πρόσφατο χωρισμό ενός κοινού γνωστού μας. Και ποτέ δε μιλάμε για τα δικά μας θέματα, αυτά που συμβαίνουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, για θέματα που αφορούν τη δική μας ζωή, για ερωτηματικά που έχουμε καταγεγραμμένα στο πολυσέλιδο του μυαλού μας.

Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δε λύνονται ποτέ τα προβλήματά μας, γιατί συνέχεια νοιώθουμε στη ψυχή μας μια φωτιά που κάποιος της ρίχνει συνεχώς λάδι;! Και εκεί, βέβαια, έχουμε έτοιμη την απάντηση, "δε φταίω εγώ, κάποιος με έχει καταραστεί και τα τραβάω όλα αυτά".

Τίποτα από όλα αυτά δε θα συνέβαινε, αν καθόμασταν και συζητούσαμε, για τα θέματα που έχουμε, με κάποιον κοντινό μας άνθρωπο και να μην υπεκφεύγουμε με τις γνωστές αηδίες και ηλιθιότητες του τύπου, "δε μπορώ τώρα να πέσω σε κατάθλιψη, έλα να πούμε καμιά μαλ..ία να περάσει η ώρα". Έτσι είναι που δε φεύγουμε ποτέ απ' την κατάθλιψη και τι είδους επαφή επικοινωνίας είναι αυτή, αν δε μιλάς για πράγματα που αφορούν άμεσα εσένα, όπως έχω αναφέρει και στο προηγούμενο άρθρο, αυτό δεν είναι επικοινωνία, γι' αυτό όλοι καταλήγουμε εγκλωβισμένοι μέσα στους άτρωτους τοίχους που έχουμε κατασκευάσει. (βλ. Το χαμόγελο της μοναξιάς)

Δε πρέπει να φοβόμαστε τον πόνο της εξομολόγησης, όταν μοιράζεσαι το πρόβλημά σου με κάποιον, νιώθεις σα να ξαναγεννιέσαι. Αλλά να πεις κάτι ουσιαστικό, ένα σημαντικό πρόβλημα που σε απασχολεί, να μοιραστείς τις ανησυχίες σου και όχι να σπαταλάς το χρόνο σου με επιφανειακές κουβέντες, θα γίνουν κι αυτές και καλύτερα δε θα 'ναι να γίνουν όταν θα έχεις απαλλαχτεί απ' το ασήκωτο βάρος των προβλημάτων σου και των ανησυχιών σου; Κανένα πρόβλημα δε λύνεται δια μαγείας, η συζήτηση είναι ο καλύτερος και ο πιο ανώδυνος δρόμος, αρκεί ο ακροατής σου να είναι ένας άνθρωπος που εκτιμάς κι εμπιστεύεσαι. 

Πάντα γι' άλλα μιλάμε, πάντα γι' άλλους μιλάμε, έτσι δε πονάμε, έτσι ξεχνάμε, όπως πολύ σωστά έγραψε κι ερμήνευσε η καταξιωμένη καλλιτέχνις Χάρις Αλεξίου. Νομίζουμε ότι έτσι ξεχνάμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να επιβαρύνουμε κι άλλο τη κατάσταση χωρίς λόγο, πρέπει να εξαλείψουμε κάθε είδους complex. Δεν είναι κακό να μοιραστούμε τις σκέψεις και τα προβλήματά μας με άτομα που αγαπάμε κι εκτιμούμε.

Ό,τι καλύτερο, στον κάθε ένα από εσάς, για να νιώσει την ευτυχία της επικοινωνίας και της εμβάθυνσης της σκέψης σε ουσιαστικά θέματα.

jorgyp_

read more "ΠΑΝΤΑ ΓΙ' ΑΛΛΟΥΣ ΜΙΛΑΜΕ"

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Κάθε μέρα τρακάρω πολλούς ανθρώπους στη καθημερινή μου διαδρομή Καλλιθέα-Αμπελόκηπους. Βλέπω εκατοντάδες ανθρώπους στο λεωφορείο, στο μετρό, στη πλατεία Συντάγματος, εδώ και τρία χρόνια. Και η απορία συνεχίζει να υπάρχει, βρίσκω κάθε μέρα και μια διαφορετική δικαιολογία κι ύστερα, την άλλη μέρα πάλι η ίδια απορία βρίσκεται μπροστά μου και με γεμίζει ερωτηματικά.

Βλέπω μια κυρία να περπατά με νευρικότητα να προλάβει το λεωφορείο, βλέπω έναν φοιτητή να τρέχει με την τσάντα του, σφιχτά στα χέρια του, να προλάβει το μετρό, βλέπω τόσους άλλους να περπατούν με ένα ρυθμό φρενήρη. Αυτό το κοφτό χαμόγελο, το ειρωνικό, το "πλαστικό" το παρατηρώ σε όλους. Το χαμόγελο της μοναξιάς το ονομάζω εγώ, το χαμόγελο του πόνου και του φόβου.

Γιατί κανείς δε μιλάει; Να πιάσει τον άλλον στον δρόμο και να του πει:"Είμαι μόνος μου, ξέρω ότι κι εσύ είσαι". Γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε; Δηλαδή, επειδή τον άλλον δε τον ξέρουμε από κάπου συγκεκριμένα, απαγορεύεται να του μιλήσουμε. Ας τον γνωρίσουμε στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο. Είμαστε στον ίδιο τόπο, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, περνάμε πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα, γιατί να μη μιλήσουμε;

Ένα παιχνίδι κρυφτού όλοι παίζουμε και το πιο αστείο είναι ότι όλοι καταλαβαινόμαστε και λέμε άλλα απ' αυτά που θέλουμε να πούμε ή δε λέμε τίποτα. Ξυπνάμε, κάνουμε τις δουλειές μας, γυρνάμε σπίτι, συντονιζόμαστε σε κάποιο κανάλι και κοιμόμαστε. Περιμένουμε ένα Σάββατο για να επικοινωνήσουμε και πάλι νιώθουμε κενοί. Μα πως να επικοινωνήσεις με κάποιον που δε γνωρίζεις, που να επικοινωνήσεις; Ποιος ξέρει ποιον; Νομίζεις ότι γνωρίζεις τόσο καλά τον καλύτερό σου φίλο; Ζεις με την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζεις καλά τον άνθρωπο της ζωής σου, το παιδί σου, τον γονιό σου; Είσαι γελασμένος, κανέναν δε ξέρεις και κανείς δε σε ξέρει.

Η ζωή μας είναι υπερφορτισμένη από δουλειές, δήθεν υποχρεώσεις. Και το Σαββατοκύριακο, το μόνο που θες να κάνεις είναι να ξεκουραστείς και να ησυχάσεις, μα όχι απ' την κούραση της εργασίας σου, μα απ' τη ανυπέρβλητη κούραση που σου δημιουργεί η πλήξη σου. Θες να ξεγελαστείς με κάποια άτομα εφήμερα που επιλέγεις και να κάνεις χαζά αστεία, που το μόνο που σου προσφέρουν είναι να ξεγελάσεις τη μοναξιά σου. Αυτό ζητάς; Αυτό είναι που περιμένεις από μια "επικοινωνία" με κάποιον άνθρωπο;

Γι' αυτό βλέπεις τους μεγάλους ανθρώπους να είναι μόνοι τους, μίζεροι, με μία μικρή δόση κακίας κλεισμένοι στο καβούκι τους. Η έλλειψη επικοινωνίας ευθύνεται, δεν είναι αργά για κανέναν μας, αρκεί να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για βαθύτερα πράγματα, να προβληματιζόμαστε, να σκεφτόμαστε κι ας ξεκινήσουμε απ' τα πιο απλά πράγματα. Τι θέλω να κάνω στη ζωή; Γιατί; Τι ζητάω και τι περιμένω;

Πρέπει να δινόμαστε ολοκληρωτικά στους ανθρώπους που θέλουμε εμείς, να δίνουμε το εκατό τοις εκατό μας. Και κάτι μοναδικό που είχε πει η ανεπανάληπτη Μαλβίνα Κάραλη, Δώσ' τα όλα, στο τέλος κάτι γίνεται και παίρνεις τα διπλάσια.

Όλα πρέπει να υπάρχουν με ένα μέτρο, μόνο στον έρωτα δε χωράει το μέτρο. (Για τον έρωτα θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή) Στη καθημερινότητά μας, πέρα απ' τη δουλειά πρέπει να εισχωρήσουμε κι άλλα πράγματα, το διάβασμα κάποιου βιβλίου, το καφέ με έναν φίλο, τον περίπατο με τον/την σύντροφό μας. Έτσι θα επικοινωνήσουμε, έτσι θα υποβάλλουμε τη μοναξιά μας σε λήθαργο. Και το κυριότερο, να αρχίσουμε να μιλάμε, να μη φοβόμαστε, να μη ντρεπόμαστε δεν είμαστε μόνο εμείς που νιώθουμε μόνοι, όλοι είναι, ας τους κάνουμε κι αυτούς να συνέλθουν.

jorgyp_

read more "ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ"

ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η ολότητα του "είναι" μας χωρίζεται σε δύο μέρη: σ'αυτό που δείχνουμε και σ' αυτό που είμαστε. Το ερώτημα είναι το εξής όμως, πράττουμε σωστά ή όχι; Εξαρτάται, είναι μια πολύ καλή και διπλωματική απάντηση. Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος, γιατί όχι μόνο κρύβουμε το υπαρκτό "είναι" μας από τους άλλους, αλλά, όσο περνάει ο καιρός πνιγόμαστε σε ένα κύμα αβεβαιότητας κι εμείς οι ίδιοι, για το ποιοι αληθινά είμαστε. Ξεκινάμε τη διαδρομή την οποία αρχικά επιλέξαμε και στη πορεία, στο πρώτο σταυροδρόμι που συναντάμε, την έχουμε ήδη ξεχάσει, δε ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε. Και για τον τελικό προορισμό μας έχουμε πολλά σταυροδρόμια, γιατί αν δεν υπήρχαν θα ήταν τόσο βαρετή αυτή η διαδρομή, όσο και να οδηγείς στον δρόμο Αθηνών-Λαμίας, που είναι απλά μια ευθεία με σταθερή πορεία.

Αυτό που πρέπει, πριν αρχίσουμε την επιλογή της διαδρομής μας, να κάνουμε είναι να δούμε και ν' αποδεχτούμε τον αληθινό εαυτό μας. Να δούμε ποιες είναι οι φιλοδοξίες του, οι ματαιοδοξίες του, τα δυνατά "χαρτιά" του, τα ελαττώματά του, τα όνειρα του, τους φόβους του και όλα τα συναφή. Έπειτα, να μπούμε σε μία διεργασία του τι μπορεί να καλυτερεύσει. Τις επιλογές μας δε μπορεί κανείς να τις κρίνει, απ' τη στιγμή που ξέρουμε τι επιλέγουμε, γιατί το επιλέγουμε και είμαστε ευτυχισμένοι μ' αυτό. Ο μόνος παράγοντας, που μπορεί να συμπεριληφθεί στο κριτήριο του σωστού-λάθους, είναι μια πρόταση μόνο και μόνο αυτή, "Να μην ενοχλείς τον διπλανό σου.", από 'κει και πέρα είναι πρόβλημα του καθενός.

Η αποδοχή του εαυτού μας και των δυνατοτήτων του, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, χωρίς αυτήν ότι κι αν κάνεις, απλά θα βουλιάζει στο κενό. Το πρώτο μέλημά μας δε πρέπει να 'ναι ούτε το σχολείο, ούτε η σχολή, ούτε η επιλογή μιας δουλειάς, γιατί αυτά εξαρτώνται απ' τα παραπάνω. Πρώτος στόχος σου πρέπει να 'ναι να δεις ποιος είσαι, τι ζητάς και που θέλεις να φτάσεις, να αποβάλλεις από πάνω σου κάθε ίχνος κοινωνικής υποκουλτούρας και μαζικής ηθικής.(Για την υποκουλτούρα και την ηθική θ' αναφερθώ σε κάποιο άλλο κείμενο, γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα κι αυτό.)

Ζήσε αυτό που θες, με όποιον τρόπο θες, αρκεί να το έχεις επιλέξει εσύ και αυτό που κάνεις να αντιπροσωπεύει εσένα και κανένα αποθημένο ή κακώς αυτονόητο κάποιου άλλου. Η ζωή είναι μια ευκαιρία ύπαρξης για την κάθαρση της ψυχής και αυτή η κάθαρση έρχεται μέσω της εκπλήρωσης των επιθυμιών, των πόθων και του έρωτα. Σε τίποτα από όλα αυτά δεν εμπεριέχεται το αυτονόητο, ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τον δικό του τρόπο για να "χορτάσει κάθε όρεξή του" και πρέπει από το κάθε τι να νιώθει μια ολοκλήρωση και σε κάθε στάδιο μια ωρίμανση.

Για όσους λοιπόν έχουν βρεθεί στο σταυροδρόμι κι έχουν ξεχάσει πια τη διαδρομή τους, πρέπει ν' αρχίσουν απ' την αρχή και να μη νοιάζονται για τα εκάστοτε πρότυπα που μας επιβάλλουν απ' όταν γεννιόμαστε και να τους θυμίσω ένα υπέροχο στίχο του Νίκου Γκάτσου, Μέσα στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής.

jorgyp_

read more "ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ"

ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ

Υπάρχουν πολλά πράγματα που νοιώθουμε, αισθανόμαστε και ποτέ δε τα εκφράζουμε με τα λόγια. Η σιωπή μας, όχι μόνο τα λέει, ουρλιάζει, καταπίνοντας όλες αυτές τι λέξεις, τις ρουφάει όπως το ξερό χώμα το νερό. Φοβόμαστε; Ναι, ίσως. Δε θέλουμε; Ναι, ίσως.

Δυστυχώς, μερικά πράγματα, μας κάνουν οι άλλοι να μη μπορούμε να τα πούμε, με τον τρόπο του ο καθείς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολύ απλή και ξεκάθαρη είναι η απάντηση, που έχει δοθεί από πολλούς φιλοσόφους και ψυχολόγους. Δε φοβόμαστε εμείς, οι άλλοι φοβούνται. Ο κόσμος ανέκαθεν φοβόταν αυτό που δε καταλάβαινε, αυτό που δε μπορούσε να χωρέσει ο νους του. Εδώ, ο ίδιος ο Χριστός πήγε, ο καημένος, να κηρύξει τον "λόγο του κυρίου" και κανείς δε τον πίστεψε, με τα κουρέλια που είχε για ρούχα. Λέγανε, "πώς είναι δυνατός ο υιός του Θεού να 'ναι μέσα σ' αυτή την αθλιότητα;". Δε μπορώ να κρίνω αν ήταν σωστή ή λάθος η αντίδρασή τους, γιατί κι εγώ κι εσύ και όλοι μας το παθαίνουμε αυτό το πράγμα. Το θέμα είναι όμως να προσπαθούμε αποτελεσματικά, έτσι ώστε να αποβάλλουμε ολοκληρωτικά όλες αυτές τις μίζερες και υποτιμητικές, για τον άνθρωπο, συμπεριφορές.

Δες τους Αρχαίους Έλληνες, ό,τι δε καταλάβαιναν απλά προσπαθούσαν να το εξηγήσουν κι έπειτα έβγαζαν συμπέρασμα. Ενώ, εμείς το διώχνουμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν δε κάνουμε αυτή τη διεργασία κατ' αρχήν με το ίδιο μας το "ΕΓΩ", μη περιμένουμε ν' αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος. Πώς θα γίνει αυτό; Με παιδεία και με θέληση και η παιδεία δε δίνεται από κανένα κράτος, είναι στο χέρι του καθενός μας, πρέπει να έχουμε υπομονή και πειθαρχία. Και ότι άσχημο εισπράττουμε απ' τον περίγυρό μας, τους καημένους κι αυτούς "αγροίκους", να το επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκομίσουμε κάτι το ουσιώδες και όχι να συνεχίσουμε τη βιαιότητα και την αθλιότητα.

Δε νομίζω πως όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο θα καταλήξουν σα τον άμοιρο Κεμάλ, που του ορμούν με ξίφη και τον τεμαχίζουν, ο αείμνηστος Νίκος Γκάτσος, ξέχασε (επιτηδευμένα σίγουρα), να αναφέρει, με κυριολεκτικό τρόπο, ότι αυτοί που σκότωσαν τον Κεμάλ ήταν χωρίς παιδεία, παρά μόνο αρκέστηκε στο να τους κατά ονομάσει βεδουίνους, που σίγουρα τα ζώα απ' τη φύση τους έχουν μεγαλύτερη κατανόηση από 'μας, κι αυτό δεν είναι θέμα μυαλού είναι θέμα συναισθήματος. Εμείς, δυστυχώς, έχουμε ξεφύγει τελείως απ' τα ζωώδη στοιχεία μας και μερικά απ' αυτά είναι τα ιδανικότερα στη "φύση" μας, όπως ο αυθορμητισμός, που δε δέχεται κριτική του τύπου "τι θα πει ο κόσμος;", απλά νιώθουμε. Στα συναισθήματα δε χωράει το παραμικρό ίχνος σκέψης, γιατί μετά αρχίζουν οι ουτοπικές αμφιβολίες.

Ότι καλύτερο, λοιπόν, για την καλυτέρευσή μας και κατά συνέπεια της πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Αν δε δεχτείς πρώτα απ' όλα εσύ τον αληθινό σου εαυτό μη περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι...
jorgyp_

read more "ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ"