Οι άνθρωποι οποιαδήποτε μορφή «προβλήματος», νοητική, κινητική, συμπεριφοράς, κι αν έχουν, δεν έχουν ανάγκη ούτε απ’ τον οίκτο μας ούτε απ’ την περιθωριοποίησή τους. Έχουν την ανάγκη από ένδειξη αγάπης και φροντίδας, την ανάγκη για τη συμμετοχή τους στα κοινά.
Όποιος έχει αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο, με ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντός του, καταλαβαίνει πολύ καλά τη δυσκολία των παραπάνω. Είναι κάτι πολύ όμορφο και συγκινητικό. Κάτι για το οποίο όλοι εύκολα μπορούν να το πουν και να το υποστηρίξουν.
Όταν βλέπουμε ένα άτομο με κάποιο «πρόβλημα» σκεφτόμαστε το τι αντιμετωπίζει και με τι δυσκολίες έρχεται αντιμέτωπο καθημερινά. Ποτέ μα ποτέ όμως δε σκεφτόμαστε τον κοντινό περίγυρό του και το τι αυτό αντιμετωπίζει. Και όποτε έχουμε μπει στη «λογική» να το κάνουμε, το σκεφτόμαστε κάπως με οίκτο, με μία δόση λύπης, με μία αβάσταχτη χυδαιότητα.
Ούτε αυτοί έχουν την ανάγκη της λύπησης, έχουν την ανάγκη της συμπόνιας από κοντινά τους πρόσωπα. Λίγο πολύ όλοι μας την έχουμε. Και ο καθένας την εκφράζει, αυτή την ανάγκη, με τον δικό του τρόπο. Λες: «Δεν έχω την ανάγκη με λυπηθεί κανείς σας. Ούτε να με οικτίρει. Το μόνο που θέλω είναι να ξέρω πως είσαι δίπλα μου γιατί μ’ αγαπάς τουλάχιστον εσύ και μέσα απ’ την αγάπη σου – κατά συνέπεια – με καταλαβαίνεις και με νιώθεις.»
Όταν έχουμε δίπλα μας ένα – τουλάχιστον – άτομο που μας αγαπά, δεν έχουμε ανάγκη κι από κάποιον άλλον να το κάνει. Από άλλους ανθρώπους ζητάς άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, απ’ τον/την σύντροφό σου έχεις την ανάγκη να σ’ αγαπά αληθινά και να σε νοιάζεται, απ’ τον φίλο έχεις την ανάγκη, όση ώρα είσαι μαζί του, να περνάς καλά και να σε στηρίζει, από την παρέα να περνάς τέλεια όποτε βγαίνεις.
Κι αυτοί οι άνθρωποι τι νομίζετε ότι ζητούν; Μια παρέα, έναν φίλο, έναν σύντροφο. Μα όλοι είμαστε προκατειλημμένοι, προς αυτού του είδους τα άτομα. Όλοι μας έχουμε διάφορα προβλήματα, άλλοι στη σκέψη, άλλοι στην αντίληψη, μα και πιο μικρά όπως ανορθόγραφοι, άλλοι με διάφορα «σκαλώματα» που τρώνε…
Απλά τυχαίνει κάποιοι άνθρωποι να έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορούμε γι’ αυτούς και προπάντων να γελιόμαστε ότι δε μπορεί να συμβεί και σε ‘μας ή και σε οποιοδήποτε άτομο αγαπάμε. Γιατί όλοι λέμε: «Σε ‘μένα θα τύχει;». Ναι και σε ‘σένα μπορεί και σε όλους μας. Ειδικά με τα πράγματα όπως είναι αυτή τη στιγμή στη χώρα, μη το θεωρείτε διόλου απίθανο.
Πρέπει να «νιώθουμε» και τους ανθρώπους με προβλήματα υγείας, αλλά και τους ανθρώπους που ζουν καθημερινά με αυτού του είδους τα άτομα. Να μη περιθωριοποιούμε κανέναν, γιατί είναι πολύ άδικο.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ. ΚΙ ΕΠΙΣΗΣ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΤΟΜΑ
ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ JORGYP_
jorgyp_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου