Σήμερα παρευρέθηκα στην θεατρική παράσταση "Το τρίτο στεφάνι" του Σταμάτη Φασουλή και του Θανάση Θ. Νιάρχου στο Παλλάς. Τέσσερις ώρες αναβίωσης της προπολεμικής και μεταπολεμικής Ελλάδας, μέσα από τις αφηγήσεις της Νίνας (Φιλαρέτη Κομνηνού) και Εκάβης (Νένα Μεντή). Και οι δυο ήταν υπέροχες στον ρόλο τους, στο πρόσωπό τους έβλεπα, κυριολεκτικά, τα πάθη των δυο ηρωίδων του μυθιστορηματος του Ταχτσή. Η Νένα Μεντή υπηρέτησε τον ρόλο της Εκάβης τόσο καλά, όσο και τον ρόλο της Νίνας στην πρώτη τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος το 1995.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η οπτική γωνία της σκηνοθεσίας στο τέλος της παράστασης, όπου με έναν πολύ ιδιαίτερο και εφευρηματικό τρόπο, αντίκρυσα στο πρόσωπο του "Άκη" τον ίδιο τον Κώστα Ταχτσή. Και δικαίως, αφού κατά τον ίδιο τον συγγραφέα πρόκειται για μια "μυθοπλαστική" αυτοβιογραφία.
Η Τάνια Τρύπη εξαιρετική στο ρόλο της Ελένης, που άλλωστε είχε ενσαρκώσει και στην τηλεοπτική σειρά. Με έναν μοναδικό τρόπο την παράσταση την έκλεψε και η Όλγα Δαμάνη, ειδικά στον ρόλο της Γαλάτειας, που με έναν κωμικό τρόπο δραματοποιούσε τον ρόλο της.
Εκτός βέβαια από τα θετικά, έχω να επισημάνω και κάποια αρνητικά. Και πρώτα απ' όλα την παρουσία του Θεοχάρη Ιωαννίδη σε ένα τέτοιο θεατρικό εγχείρημα. Τον βρήκα απογοητευτικό, επιεικώς. Χαντάκωσε τον ρόλο του Φώτη και όλους τους μικρότερους που ενσάρκωσε. Όταν τον έβλεπα πάνω στη σκηνή ένιωθα ότι βρίσκομαι στην πρώτη ανάγνωση του έργου και όχι στην ολοκληρωμένη του μορφή. Ενω, ο Γιάννης Στάνκογλου, αντίθετα, με εξέπληξε στον ρόλο του Δημήτρη, δίνοντας στον ήρωα μια νέα πνοή.
Σκηνογραφικά τα σατέν υφάσματα ήταν λίγο ενοχλητικά, γιατί χωρίς ιδιαίτερο κόπο, παρατηρούσα το συνεργείο της αλλαγής σκηνικών και χαλούσε κάπως την μαγεία που προσέφεραν με την απίστευτη ερμηνεία τους οι ηθοποιοί.
Πάρα ταύτα προτείνω σε όλους ανεπιφύλακτα αυτή την παράσταση. Είναι ένα έργο που "τρέφει" ουσιαστικά το πνεύμα μας, την αισθητική μας και τη ψυχή μας. Και σίγουρα από όλους αυτούς τους ήρωες θα βρούμε, τουλάχιστον, έναν που θα ταυτιστούμε.
Καλή συνέχεια...
jorgyp_
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η οπτική γωνία της σκηνοθεσίας στο τέλος της παράστασης, όπου με έναν πολύ ιδιαίτερο και εφευρηματικό τρόπο, αντίκρυσα στο πρόσωπο του "Άκη" τον ίδιο τον Κώστα Ταχτσή. Και δικαίως, αφού κατά τον ίδιο τον συγγραφέα πρόκειται για μια "μυθοπλαστική" αυτοβιογραφία.
Η Τάνια Τρύπη εξαιρετική στο ρόλο της Ελένης, που άλλωστε είχε ενσαρκώσει και στην τηλεοπτική σειρά. Με έναν μοναδικό τρόπο την παράσταση την έκλεψε και η Όλγα Δαμάνη, ειδικά στον ρόλο της Γαλάτειας, που με έναν κωμικό τρόπο δραματοποιούσε τον ρόλο της.
Εκτός βέβαια από τα θετικά, έχω να επισημάνω και κάποια αρνητικά. Και πρώτα απ' όλα την παρουσία του Θεοχάρη Ιωαννίδη σε ένα τέτοιο θεατρικό εγχείρημα. Τον βρήκα απογοητευτικό, επιεικώς. Χαντάκωσε τον ρόλο του Φώτη και όλους τους μικρότερους που ενσάρκωσε. Όταν τον έβλεπα πάνω στη σκηνή ένιωθα ότι βρίσκομαι στην πρώτη ανάγνωση του έργου και όχι στην ολοκληρωμένη του μορφή. Ενω, ο Γιάννης Στάνκογλου, αντίθετα, με εξέπληξε στον ρόλο του Δημήτρη, δίνοντας στον ήρωα μια νέα πνοή.
Σκηνογραφικά τα σατέν υφάσματα ήταν λίγο ενοχλητικά, γιατί χωρίς ιδιαίτερο κόπο, παρατηρούσα το συνεργείο της αλλαγής σκηνικών και χαλούσε κάπως την μαγεία που προσέφεραν με την απίστευτη ερμηνεία τους οι ηθοποιοί.
Πάρα ταύτα προτείνω σε όλους ανεπιφύλακτα αυτή την παράσταση. Είναι ένα έργο που "τρέφει" ουσιαστικά το πνεύμα μας, την αισθητική μας και τη ψυχή μας. Και σίγουρα από όλους αυτούς τους ήρωες θα βρούμε, τουλάχιστον, έναν που θα ταυτιστούμε.
Καλή συνέχεια...
jorgyp_
Τέλος. Τώρα, ήμουνα και "μητρός ορφανός" Τώρα ήταν καιρός να βγάλω τα γυναικεία ρούχα, να πετάξω όλες τις μάσκες, και να δείξω ποια ήταν στην πραγματικότητα η "Νίνα". Κώστας Ταχτσής
