Παρευρέθηκα οχτώ ημέρες στις διαδηλώσεις των ‘Αγανακτισμένων’ και μία εξ’ αυτών και στη ‘λαϊκή’ συνέλευση. Τα συναισθήματα τα οποία αποκόμισα και ένιωσα είναι αντιφατικά, τη μία ένιωθα υπερβολικά οργισμένος με αυτούς στη Βουλή, την άλλη ένιωθα θυμωμένος με κάποιους από τους ‘Αγανακτισμένους’, που έβλεπα ότι προσπαθούσαν να αυτοπροβληθούν μέσω αυτής της διαμαρτυρίας και έβλεπα την επιβεβαίωση κάποιων που αναφερόντουσαν στο «αρχηγηλίκη».
Τη μια στιγμή νιώθω ότι επιτέλους ο ελληνικός λαός ενώθηκε και πολεμά το κατεστημένο και την άλλη, ότι εξυπηρετούμε όλοι μαζί αυτό το οποίο πολεμούμε. Όλες αυτές τις μέρες επικεντρώθηκα στην ανάγνωση βιβλίων που έχουν να κάνουν με αγώνες του λαού με την εξουσία. Πουθενά δε βρήκα τον όρο «φιλειρηνικός αγώνας», είναι τόσο αντιφατική έκφραση. Απ’ την άλλη βέβαια, θα γυρίσει κάποιος να πει, μα και οι λέξεις αγάπη και μίσος, είναι τόσο αντιφατικές όσο και παρόμοιες. Δε ξέρω όμως κατά πόσο η φιλοσοφία μπορεί να ταυτιστεί με την πολιτική, για να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχουν και άλλα δεδομένα. Όπως, λαός με περισσότερες γνώσεις, πολιτικοί περισσότερο ανθρώπινοι κι ευαισθησίες. Πολύ όμορφο μα και συνάμα πολύ ουτοπικό.
Πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά τον «εχθρό» μας, όσο και τον συναγωνιστή μας. Στη περίπτωση αυτή δε ξέρουμε ούτε τον έναν, πολύ καλά, ούτε τον άλλον, σχεδόν καθόλου. Ακούω φρασεολογίες κοινές, μεταξύ των ‘Αγανακτισμένων’, κλέφτες, άντε γαμ…σου Πάγκαλε και διάφορα συναφή. Δεν ακούω όμως μία βαθύτερη ομοψυχία, κάτι κοινό βαθύτερο. Ο ένας μιλάει για αναρχία, ο άλλος για φασισμό, ο άλλος για να γίνουν κάποιες αλλαγές στα ήδη υπάρχοντα. Τι προβλέπω μετά από αυτό; Εμφύλιο. Κάθε διανοούμενος και σκεπτόμενος άνθρωπος κατατάσσεται στην αναρχία, κάθε μετριοπαθής στον κομμουνισμό και κάθε μικρόψυχος στον φασισμό. Η πλειοψηφία που ανήκει; Κανείς δε ξέρει με σιγουριά.
Ακούω για πραγματική δημοκρατία, την λεγόμενη αμεσοδημοκρατία, καινούρια λέξη. Μήπως αυτός είναι ο νέος όρος της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Η πραγματική δημοκρατία είναι μονάχα μία, αυτή που θέσπισε και πραγματοποίησε ο Περικλής στην Αρχαία Ελλάδα. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, δε γνωρίζει το πραγματικό περιεχόμενό της.
Στη συνέλευση και γενικότερα στις διαδηλώσεις άκουσα για χρήματα, για ανεργία, για κλέφτες, για καπελώματα και χίλια δυο πράγματα. Δεν άκουσα τίποτα για πολιτισμό και κουλτούρα, που οι έλληνες πάντα στον πολιτισμό έδιναν προτεραιότητα. Το κράτος το οποίο κατηγορούμε και δικαίως, ότι μας έκλεψε και μας έκανε υποχείρια τοκογλύφων, δεν έχει, επίσης, τίποτα να επιδείξει στον πολιτισμό και στην τέχνη της χώρας μας, παρά μόνο το νέο μουσείο Ακρόπολης και που αυτό ήταν όραμα της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη πνευματικούς ανθρώπους, διανοούμενους και ανθρώπους της τέχνης και της κουλτούρας. Ένας δικηγόρος, ένας γιατρός, ένας οικονομολόγος, δε μπορεί να εξασκήσει σε καμία περίπτωση καλύτερα το λειτούργημα του πολιτικού, γιατί στην ουσία περί λειτουργήματος επρόκειτο, παρά το γεγονός ότι τον τελευταίο αιώνα το έκαναν ως επάγγελμα και επιχείρηση. Και για να καταφέρουμε την καλυτέρευση αυτού του τόπου, πρέπει πρώτα απ’ όλα να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού και της πολιτικής γενικότερα.
Jorgyp_
read more "ΠΕΡΙ "ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ""
Τη μια στιγμή νιώθω ότι επιτέλους ο ελληνικός λαός ενώθηκε και πολεμά το κατεστημένο και την άλλη, ότι εξυπηρετούμε όλοι μαζί αυτό το οποίο πολεμούμε. Όλες αυτές τις μέρες επικεντρώθηκα στην ανάγνωση βιβλίων που έχουν να κάνουν με αγώνες του λαού με την εξουσία. Πουθενά δε βρήκα τον όρο «φιλειρηνικός αγώνας», είναι τόσο αντιφατική έκφραση. Απ’ την άλλη βέβαια, θα γυρίσει κάποιος να πει, μα και οι λέξεις αγάπη και μίσος, είναι τόσο αντιφατικές όσο και παρόμοιες. Δε ξέρω όμως κατά πόσο η φιλοσοφία μπορεί να ταυτιστεί με την πολιτική, για να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο πρέπει να υπάρχουν και άλλα δεδομένα. Όπως, λαός με περισσότερες γνώσεις, πολιτικοί περισσότερο ανθρώπινοι κι ευαισθησίες. Πολύ όμορφο μα και συνάμα πολύ ουτοπικό.
Πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά τον «εχθρό» μας, όσο και τον συναγωνιστή μας. Στη περίπτωση αυτή δε ξέρουμε ούτε τον έναν, πολύ καλά, ούτε τον άλλον, σχεδόν καθόλου. Ακούω φρασεολογίες κοινές, μεταξύ των ‘Αγανακτισμένων’, κλέφτες, άντε γαμ…σου Πάγκαλε και διάφορα συναφή. Δεν ακούω όμως μία βαθύτερη ομοψυχία, κάτι κοινό βαθύτερο. Ο ένας μιλάει για αναρχία, ο άλλος για φασισμό, ο άλλος για να γίνουν κάποιες αλλαγές στα ήδη υπάρχοντα. Τι προβλέπω μετά από αυτό; Εμφύλιο. Κάθε διανοούμενος και σκεπτόμενος άνθρωπος κατατάσσεται στην αναρχία, κάθε μετριοπαθής στον κομμουνισμό και κάθε μικρόψυχος στον φασισμό. Η πλειοψηφία που ανήκει; Κανείς δε ξέρει με σιγουριά.
Ακούω για πραγματική δημοκρατία, την λεγόμενη αμεσοδημοκρατία, καινούρια λέξη. Μήπως αυτός είναι ο νέος όρος της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Η πραγματική δημοκρατία είναι μονάχα μία, αυτή που θέσπισε και πραγματοποίησε ο Περικλής στην Αρχαία Ελλάδα. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, δε γνωρίζει το πραγματικό περιεχόμενό της.
Στη συνέλευση και γενικότερα στις διαδηλώσεις άκουσα για χρήματα, για ανεργία, για κλέφτες, για καπελώματα και χίλια δυο πράγματα. Δεν άκουσα τίποτα για πολιτισμό και κουλτούρα, που οι έλληνες πάντα στον πολιτισμό έδιναν προτεραιότητα. Το κράτος το οποίο κατηγορούμε και δικαίως, ότι μας έκλεψε και μας έκανε υποχείρια τοκογλύφων, δεν έχει, επίσης, τίποτα να επιδείξει στον πολιτισμό και στην τέχνη της χώρας μας, παρά μόνο το νέο μουσείο Ακρόπολης και που αυτό ήταν όραμα της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη πνευματικούς ανθρώπους, διανοούμενους και ανθρώπους της τέχνης και της κουλτούρας. Ένας δικηγόρος, ένας γιατρός, ένας οικονομολόγος, δε μπορεί να εξασκήσει σε καμία περίπτωση καλύτερα το λειτούργημα του πολιτικού, γιατί στην ουσία περί λειτουργήματος επρόκειτο, παρά το γεγονός ότι τον τελευταίο αιώνα το έκαναν ως επάγγελμα και επιχείρηση. Και για να καταφέρουμε την καλυτέρευση αυτού του τόπου, πρέπει πρώτα απ’ όλα να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού και της πολιτικής γενικότερα.
Jorgyp_
